Przegląd nagrań Symfoników Wiedeńskich (6) - Schubert, którego znamy.

Nagrywanie dzieł, które należą do kanonu literatury muzycznej, bez wątpienia jest wyzwaniem dla każdego artysty. Nawet, jeśli mówimy o zespole takiej klasy jak orkiestra Symfoników Wiedeńskich i nawet, jeśli występuje on pod batutą wybitnego dyrygenta - Philippa Jordana. Kolejny album Wiedeńczyków poświęcony został interpretacjom dwóch symfonii Franza Schuberta: słynnej Niedokończonej oraz Symfonii C-dur, powszechnie znanej jako Wielka – oznaczonych numerami na podstawie współczesnej rewizji katalogu dzieł kompozytora, to jest VII i VIII.

Świetnie dobranym tempem, nieco szybszym niż w nierzadko uznawanym za wzorcowe wykonaniu pod batutą Herberta von Karajana, rozpoczynają symfonię Niedokończoną kontrabasy i wiolonczele. Gęstość brzmienia i precyzyjność wykonanych partii są zadziwiające. Warto podkreślić, że sposób rozpoczęcia muzycznej narracji w przypadku wspomnianego dzieła odgrywa niezwykle ważną rolę - jest niejako „kluczem” do całego dzieła. Należy zatem uważać, by nie przesadzić z tragizmem przez dobór zbyt wolnego tempa, lub też nie zinterpretować ośmiotaktowego wstępu zbyt trywialnie - koncentrując się przede wszystkim na tym, co nastąpi później. Trzeba przyznać, że nie jest to łatwym zadaniem. Ale w danym wykonaniu już na początku wyczuwamy dramatyzm zawarty w całej symfonii, przekazany w sposób niezwykle bezpośredni i trafiający do odbiorcy. Jeszcze jedną zasługa wiedeńskich kontrabasistów, której nie da się nie podkreślić, jest długo wybrzmiewające pizzicato w akompaniamencie drugiego tematu, kontynuowane później w partiach pozostałych instrumentów kwintetu smyczkowego. Nie sposób pominąć doskonałej współpracy całej orkiestry, stopliwości brzmienia. Przejmowanie maniery gry, charakterów i tematów w orkiestrze jest niesamowicie umiejętne, płynne i wręcz niezauważalne. Dzięki temu nawet dobrze znający partyturę odbiorca, chwilami może „zatopić się” w muzyce, nie zważając na techniczne aspekty wykonania. Przestać analizować i odczuwać każdą kreskę taktową. To bez wątpienia jest jedna z największych zalet wspomnianego nagrania. Jednak w momentach kulminacyjnych brakuje głębi. Fragmenty utrzymane w dynamice forte wykonane są zbyt marszowo - o ile w drugiej części utworu taki charakter wykonania jest jeszcze zrozumiały, to w pierwszej niestety nie zabrzmiało to dobrze. Symfoniczną głębię z większym sukcesem uzyskuje we wspomnianym dziele Jewgienij Mrawiński.

Doskonale słucha się Schubertowskiej Wielkiej w interpretacji Wiedeńczyków. Dobrze dobrane tempa, zbalansowane brzmienie orkiestry, świetnie prowadzone frazy. Jednak momentami brakowało iskry, świeżego spojrzenia, nowych propozycji w interpretacji. Chociaż jest tu o czym dyskutować — być może właśnie potrzebujemy takich nagrań, w których interpretacja nie zasłania nam wizji kompozytora? Żeby usłyszeć Schuberta, którego znamy? Wykonanie pod batutą Jordana zdaje się być jednym z tych, od którego warto rozpocząć przygodę z symfoniką austriackiego kompozytora. Ciekawe, jak potoczy się dalsza współpraca z Wiedeńczykami - już wiemy, że będzie on głównym dyrygentem zespołu do sezonu artystycznego 2020/2021.

Barbara Popławska

Franz Schubert

Symfonie nr 7 i 8

Wiener Symphoniker • Philippe Jordan, dyrygent

Wiener Symphoniker WS 009 • w. 2015, n. 2014/15 • 77”02 ●●●●●○

Autor bloga dziękuje Wiedeńskim Symfonikom za nadesłanie albumu do recenzji. Polski dystrybutor tego wydawcy nie przyczynił się w żaden sposób do ukazania się omówienia powyższego nagrania na stronie.

Płytomaniak.blogspot would like to thank Wiener Symphoniker and Mr. Quirin Gerstenecker for sending the album and making this review possible.