Halka nie dla purystów - po włosku i historycznie.

To bardzo nieortodoksyjna Halka! Światowa? Z pewnością tak. I to nie tylko z uwagi na włoski język (wykorzystano tu przekład Giuseppe A. Bonoldiego), lecz również estetykę wykonawczą i poziom wykonania – wysoki, zasługujący na miano europejskiego. Co do wspomnianej estetyki zaś, bodaj po raz pierwszy otrzymujemy interpretację polskiej „epopery”ⁱ na instrumentach historycznych. Brzmi to świeżo i odkrywczo, zwłaszcza że zespół Europa Galante gra z odpowiednią maestrią i blaskiem, a dyrygent Fabio Biondi dobiera wartkie tempa, ciekawie podkreśla kontrasty pomiędzy poszczególnymi numerami, interesująco uwydatnia element rytmiczny w ustępach tanecznych, dba o należyte wyeksponowanie warstwy emocjonalnej muzyki. Zarówno z komentarzy dyrygenta, jak i słuchając omawianego nagrania, sama nasuwa się obserwacja, że maestro jest szczerze zafascynowany dziełem Stanisława Moniuszki i podchodzi do niego z należytym respektem i zaangażowaniem. Można wprawdzie snuć rozważania, czy Włoch właściwie rozumie polskiego ducha narodowego, czy jego kreacja nie jest nadto „kosmopolityczna”, czy nie ma w niej więcej Belliniego i Donizettiego niż Moniuszki, należy jednak stwierdzić, że wizja Biondiego broni się, jest interesująca w odbiorze, w pełni profesjonalna, spójna, nie-manieryczna, a w wielu momentach może prawdziwie porwać lub wzruszyć. i

Protagoniści wpisują się w koncepcję dyrygenta. Jako Halkę słyszymy kataloński sopran Tinę Gorinę. Dysponuje ona głosem o bardzo ładnej, jasnej, ciepłej barwie. Jej Halka to skromna, nieszczęśliwie zakochana dziewczyna, urzekająca w swej cichej niedoli, która tylko na moment sięga szaleństwa. Matheus Pompeu jako Jontek nie wszystkim może się podobać. Artysta śpiewa pięknym, lekkim tenorem belcantowym, posiada dużą kulturę wokalną. Tworzy bardzo liryczną kreację, w której przeważa statyczność. W jego śpiewie nie znajdziemy bardziej wyrazistej ekspresji, nerwu dramatycznego; nastawiając się więc na tradycyjną interpretację partii Jontka, szukając rozdzierających emocji, możemy być rozczarowani. Niemniej walory głosowe i konsekwencja artysty, sprawiają, że jego kreacja w kontekście całej koncepcji dzieła jest uprawomocniona. Robert Gierlach (Janusz) prezentuje urokliwy, pełen blasku głos, przeszkadzać może jednak u niego chwilami pewne nadmierne rozwibrowanie. Z drugiej strony artysta sugestywnie ukazał skrywane przerażenie bohatera nieoczekiwaną obecnością Halki w scenie ojcowskiego błogosławieństwa. Rafał Siwek jako Stolnik posiada należyty autorytet i klasę wokalną. Monika Ledzion-Porczyńska również jest bardzo dobrą Zofią. Dobrze brzmi Chór Opery i Filharmonii Podlaskiej przygotowany przez Violettę Bielecką.

Nagranie zostało przygotowane w oparciu o wykonanie w wersji koncertowej dane podczas 14. Międzynarodowego Festiwalu Muzycznego „Chopin i jego Europa” (wykorzystano rejestracje z prób i samego koncertu) i estetycznie i profesjonalnie wydane przez NIFC. Poznać je trzeba koniecznie! Może się nie podobać, ale z całą pewnością jest to jedna z najciekawszych, a przy tym bardzo atrakcyjna wersja (pozornie) osławionej moniuszkowskiej Halki.


Łukasz Kaczmarek

Stanisław Moniuszko

Halka

Tina Gorina (Halka), Matheus Pompeu (Jontek), Monika Ledzion-Porczyńska (Zofia), Robert Gierlach (Janusz), Rafał Siwek (Stolnik), Karol Kozłowski (Młodzieniec), Mateusz Stachura (Dziemba), Kiryll Lepay (Gość/ Dudarz), Paweł Cichoński (Gość) • Chór Opery i Filharmonii Podlaskiej • Europa Galante • Fabio Biondi, dyrygent.

NIFCCD 082-083 • n. 2018, w. 2019 • 2 CD, 119’ ●●●●●◌

Autor bloga dziękuje Narodowemu Instytutowi Fryderyka Chopina za nadesłanie albumu do recenzji.

 

i Autorski konstrukt stanowiący zbitkę słów „epopeja” i „opera”.