Dominik Socha (✞25) & Krzysztof Polak (✞27) in memoriam.

Starych i nowych Czytelników bloga uprzedzam, że najnowszy wpis nie zawiera kolejnej recenzji albumów z symfoniką, kameralistyką czy operą (nastąpi to po 3. marca), czyli tym, czym się zajmuję na co dzień, za to poświęcony jest pamięci niezwykłych młodych ludzi, z którymi autora Płytomaniaka łączy(ło) zamiłowanie do muzyki oraz gór. Z racji dość małej aktywności w innych mediach społecznościowych i braku czasu na prowadzenie prywatnych profili na tychże, mam nadzieję, że nikt nie będzie mi mieć za złe zamieszczenie poniższego tekstu na stronie dedykowanej nowościom fonograficznym i ich omówieniom. W tytule bloga widnieje informacja o mojej namiętności do wiadomej dziedziny, dlatego pozwalam sobie na bardzo osobistą refleksję. Chciałbym upamiętnić na miarę swoich skromnych możliwości dwie osoby uprawiające jeszcze do niedawna z ogromnym zapałem i autentyzmem swoje hobby - wspinaczkę górską. Ludzi z prawdziwą pasją, którzy już odeszli - niespodziewanie i o wiele za wcześnie.

Kilka dni temu dotarła do mnie wstrząsająca wiadomość. Na początku nie mogłem w nią w ogóle uwierzyć, dlatego piszę o sprawie z pewnym opóźnieniem. W piątek 21. lutego doszło do śmiertelnego wypadku w Tatrach Słowackich – zginęło dwóch młodych polskich wspinaczy, znalezionych przez tamtejszą Górską Służbę u podnóża Złotej Turni w masywie Małego Kieżmarskiego Szczytu. Jednym z nich był Dominik Socha (✞25) - znany z cieszącego się dużym zainteresowaniem kanału na portalu You Tube, na którym, ku uciesze sympatyków, a zgrozie fachowców i tatrzańskich wyjadaczy, zamieszczał filmy ze swoich zapierających dech w piersiach wypraw. Młody podróżnik studiował w Łodzi medycynę, był też utalentowany muzycznie – w kilku odcinkach dał popis gry na pianinie, udowadniając, że dzieła Fryderyka Chopina nie są mu obce.

Razem z Dominikiem zginął niestety Krzysztof Polak (✞27) - obecny na jednym z filmów dokumentujących wyprawy na szczyty, zamieszczonych na Youtube'owym profilu kolegi. Był również pasjonatem gór i muzyki, grał na gitarze i tworzył nowe kompozycje w zespole Six Steps Forward, którgo był współzałożycielem.

Rodzinom oraz przyjaciołom Dominika i Krzysztofa chciałbym niniejszym złożyć najszczersze i najgłębsze wyrazy współczucia.

Ponieważ niżej podpisany również uwielbia góry i wędrówki po nich, a sam pochodzi z innego górzystego rejonu Polski, a mianowicie z Sudetów, pozwala sobie zamieścić ten osobisty wpis. Jest wyrazem bezbrzeżnego żalu po niespodziewanym odejściu w tragicznym wypadku dwóch wartościowych młodych ludzi, zafascynowanych Tatrami i pokonywaniem granic.

Jestem wstrząśnięty informacją o tej tragedii. Nie znałem wprawdzie Dominika osobiście, oglądałem tylko z wielkim zainteresowaniem Jego górskie filmy, lecz mam poczucie straty kogoś bardzo bliskiego, Przyjaciela. Sądzę, że nie jestem w tym odosobniony. Zapamiętam Go jako niezwykle sympatycznego, skromnego i życzliwego młodego człowieka z ogromną pasją, która udzielała się oglądającym, również i mnie. Dominiku - dziękuję za Twoją miłość do gór, uśmiech, spełnianie marzeń i zachętę do wypraw nie tylko na Zawrat, Szpiglasowy Wierch, Ornak czy Rysy, z których tak zadowolony z siebie i dumny uśmiechałeś się na zdjęciu:

Prawdziwe obcowanie z górami to kontemplacja piękna ich natury. Z jednej strony piękno, z drugiej - śmiertelna groza. Kocham góry. To jest coś niepowtarzalnego.

(Dominik Socha)

Żałuję również bardzo, że nie było i nie będzie mi dane poznać Krzysztofa, ponieważ miałbym nadzieję na znalezienie z Nim niejednego tematu do długich i ciekawych rozmów, na przykład o "przewadze" Tatr Wysokich nad Zachodnimi (lub odwrotnie), pięknie górskiej przyrody, którą się także zachwycał, o Jego grze na gitarze, ambicjach twórczych, komponowaniu, czy o mocniejszej, lecz interesującej muzyce (tak, tak, Płytomaniak, kochający i recenzujący klasykę, sięga również po diametralnie różne gatunki, o co z trudem można byłoby mnie podejrzewać). Porozmawialibyśmy także o życiu i wartościach, o wszystkim, co najważniejsze. Wierzę, że w osobie Krzysztofa znalazłbym wspaniałego partnera do takich dyskusji. W czasach zanikania wartościowych relacji możliwość kontaktu z człowiekiem wrażliwym, myślącym i przeżywającym otaczający go świat, byłaby czymś naprawdę wyjątkowym.

Życie, które otrzymaliśmy, daje wiele możliwości, jest darem największym. Jest jedno, jest piękne.

(Krzysztof Polak)

Bardzo przeżywam tę wieść o wypadku. Nieprędko się z nią pogodzę. Jest to tragedia dla rodzin i przyjaciół obu zmarłych, jak również dla prawdziwych miłośników gór. Dominiku i Krzysztofie - spotkamy się kiedyś na Waszych szlakach, szczytach i przełęczach. Do zobaczenia na najwyższej, niebiańskiej grani. Niech Wam na niej anioły śpiewają najpiękniejszą muzykę:

Paweł Chmielowski